Bir sürü çabalarla geçip giden yedi ay. Bugün Çağdaş dünya üzerindeki yedinci ayını bitirdi. Küçük bir oley çıkıyor dudaklarımın arasından ama aslında kalbim hem mutlu hem biraz hüzünlü. Niye mi? Zamanın bu kadar hızlı akması bugüne kadar beni hiç bu kadar düşüncelendirmemişti çünkü. Demek ki anne olmak bunu da yapıyormuş insana. Neşe ve zamana karşı içinde bastırılmaya çalışılan bir miktar hüzüncükle yaşamayı öğretiyormuş. Yoksa, aslında hala minik ötesi olan bebeğinize "Annem ne ara büyüdün seeen? Daha dün minnacıktın!" demek çok da normal sayılmamalı. Ama anneysen işte bu da normalmiş. 😊 Bugüne kadar niye bir şey paylaşmadığıma dair söyleyecek çok şey var. Bunları madde madde saymak belki bunca zamanın ardından hem kafamı toparlamama yardımcı olur hem de onca zamanın muhasebesini kolaylaştırı diye düşünüyorum. E başlayalım o zaman. ✔ Doğuma kadar en az kaygı ve en çok mutlu bekleyişle geçti zamanım. Hatta doğum iznine ayrıldıktan sonraki neşeli hazırlık süreci hey
Anılar biriktiriyoruz.